بسمه تعالی

اخلاق در سیاست شماره ۵

حفظ حرمت انسان­ها، بدون تردید یکی از سرمایه­های بزرگ و معنوی هر انسان حرمت و حیثیّت اجتماعی او است، این سرمایه معنوی، از یک سو به صورت ذاتی و همگانی است، به لحاظ آنکه نوع انسان، اشرف و ارزشمند ترین موجودات هستی است، و هیچ پدیده­ای مادّی و ماورائی، به جز پروردگار متعال که کمال مطلق و بی­نهایت است در حرمت و ارزش به پای انسان نمی­رسد. حتّی فرشتگان که کارگزازان معصوم و گوش به فرمان حق می­باشد هم به یک معنی خدمتگزار انسان بوده چنانچه به نقل قرآن سجده کننده در برابر آدم شدند. و از سوی دیگر، هر فردی از انسان، در مدّت کوتاه یا طولانی عمر خود با تلاش و کوشش و صرف هزینه­های مادی و معنوی در میان جامعه، برای خود آبرو و حیثیّی کسب کرده است، و حاضر نیست آن را به هیچ بهایی معاوضه مبادله کند و چه بسا خدشه­دار شدن آن را بدتر از مرگ خویش می­داند، و لذا برای پاسداری و حراست از آن، انواع تلاش­ها و سرمایه­گذاری­ها را می­پذیرد. و از طرف دیگر، دین اسلام، برای مسلمانان و اهل ایمان، حرمت و ارزش مضاعفی را قائل شده و به تمامی آن­ها در حفظ و نگهداری از حرمت، عزّت و شرافت خود و سایر افراد، فوق­العاده تأکید کرده است:

در روایتی مشهور، پیامبر اکرم(ص) می­فرماید: «خداوند به هیچ مومنی اجازه نمی­دهد که خود را به ذلّت و خواری بکشاند». و یا در روایت دیگر روزی پیامبر گرامی(ص) در مسجدالحرام ایستاده بود، رو کرد به مردم و به خانه خدا اشاره کرد و چنین جملاتی را فرمود: «سوگند به خدایی که مرا مبعوث به رسالت فرمود، احترام انسان مومن از احترام این خانه خدا بیشتر است».

بنابراین از نظر عقل و منطق و از دیدگاه شرع و مذهب، حفظ و نگهداری حرمت انسان­ها دارای هر مذهب و مرام، سلیقه و گرایش باشند، بر همگان واجب و لازم بوده و بی­حرمتی و هتک حیثیّت انسان­ها، برای هیچ کس و هیچ مقام و تحت هر عنوان و بهانه جایز نمی­باشد. چرا که بی­احترامی به افراد، بی­احترامی به انسانیّت و در صورت مسلمان و مومن بودن بی­حرمتی به اسلام و ایمان می­باشد. چنانکه هر فردی از انسان، باید از حرمت و حیثیت انسانی و اسلامی خود دفاع کند، و خود را در معرض هتک و بی­حرمتی قرار ندهد.

فرهنگ حرمت شکنی:

و اگر در میان جامعه حرمت­شکنی، باب شود و هر کس به بهانه­ای به خود اجازه دهد به حریم و شخصیت دیگران، خدشه وارد سازد، و اگر آنان که در رئوس قدرت و حکومت هستند، با مخالفان و منتقدان خود و یا منتقدان اعمال و سیاست­های جاری، بی­حرمتی کنند و اگر صاحبان و دست­اندرکاران رسانه­های مکتوب و یا صوتی و تصویری و به خصوص رسانه ملّی، و نیز صاحبان تریبون­های عمومی، با استفاده از آن رسانه و تریبون، در مقام هتک حیثیّت و مخدوش ساختن آبرو و موقعیت اجتماعی منتقدان و یا رقبای سیاسی برآیند، علاوه بر آنکه نفس عمل و اقدام آنان، جرمی بزرگ حقوقی و فقهی به شمار می­آید و آمران و مباشران مستحّق مجازات­های قانونی و شرعی می­باشند و پس از تحمّل مجازات و کیفر مربوط، به جرم حرمت­شکنی و تجاوز به بزرگترین سرمایه معنوی انسان­ها، لیاقت و صلاحّیت خود را برای ادامه مسئولیت از دست داده و باید مسئولیت عزل شوند.

از همه مهم­تر، به دست اولیاء امور، صاحبان و متولیّان رسانه­ها و تریبون­ها، فرهگ حرمت­شکنی، هتّاکی، و تعّدی به حقوق معنوی و اجتماعی دیگران، در جامعه حاکم و رائج خواهد شد و از آن پس امنیّت حیثیّی و اجتماعی در چنان جامعه­ای وجود نخواهد داشت.

فراگیری شعله های آتش:

پیدایش و گسترش فرهنگ حرمت­شکنی، چونان پیدایش شعله­های آتش در انبارهای غلات و یا جنگل­های پر از درخت می­باشد که پس از سر بر آوردن، تر و خشک، سره و ناسره، کوچک و بزرگ را یک سره می­سوزاند و خاکستر می­کند، حتیّ تمامی حرمت­شکنان، اعّم از طراحان، حامیان، راضیان، مشّوقان، مجریان و مباشران را در دام خود قرار می­دهد. و یا بسان سیل خروشانی می­ماند که اگر از کوهساران جاری گردید، آنچه و آن کس را که در مسیر خود ببیند از بین می­برد و یا همراه خود به حرکت در می­آورد.

اگر در سال­های اخیر شاهد بی­احترامی به همه مسئولان و مدیران جامعه و در سطوح مختلف می­باشیم، و اگر در میان عامّه مردم در برابر بی­حرمتی­ها و توهین و جسارت­ها به بزرگان انقلاب و نظام، عکس­العمل و دفاعی مشاهده نمی­شود، همگی، معلول تجویز حرمت­شکنی در مورد شخصیت­های منتقد، نخبگان، اندیشمندان، فعالان سیاسی و افراد عادّی، و حتّی مراجع تقلید شیعه و بزرگان دین می­باشد. و به عبارت دیگر علت اصلی و مقصّر واقعی در انجام حرمت­شکنی­ها و توهین و جسارت به همه افراد و معتقدات ملّت، مسببّان و مباشران اولیّه می­باشند، و این جریان ضدفرهنگی و این فرهنگ و روش غیرعقلانی و نامشروع همچنان ادامه خواهد یافت، تا زمانی که طراحان و مسببان به اشتباه و گناه بزرگ خود پی برده و به سرعت در صدد جبران مافات برآیند و حرمت­های شکسته و حریم­های خدشه­دار شده را ترمیم کرده و با قاطعیّت و جدیّت با هرگونه حرمت­شکنی نسبت به هر فرد، گروه، جریان و جناحی، مقابله نمایند. آن گاه است که تا حدّی از ادامه این سیل خروشان و گسترش بیشتر شعله­های این آتش، جلوگیری خواهد شد.